Książkę będę zamieszczał fragmentami. Proszę ją komentować, pisać, czy dobra, czy zła. Niedługo dodam kolejny fragment.


Darnith szedł ścieżką omijającą las mieszany, który, prawdę mówiąc, nie był duży, ale jemu nie chciało się przez niego przechodzić. Zresztą w lesie można było spotkać wiele niebezpieczeństw: wilki, worgi, cieniostwory, orkowie. Darnith nie był wojownikiem, tylko magiem. Miał tylko ognistą strzałę. Gdyby ork podszedł do niego, Darnith dawno by zginął. Nie zdążyłby rzucić tą strzałą w orka. Zresztą trzeba by było wpakować około piętnaście, aby padł. Orkowie to silne bestie. Więc ominął wrogów i szedł dalej ścieżką. Nagle zobaczył jakiegoś wojownika, który próbował pokonać sześciu orków.
- Poradzisz sobie?
- Tak.
- Na pewno?
- Tak.
- A może Ci pomóc?
- Nie..., poradzę sobie.
Jednak orkowie wygrywali. Darnith rzucał ognistymi strzałami na oślep. W końcu ostatni ork padł.
- Dzięki.
- Spoko, nie ma za co... jak się nazywasz?
- Rangral Armani. A ty?
- Darnith.
- Mogę iść z tobą?
- Ale gdzie? ja idę sobie ścieżką do domu, no nie?
- To ty nie wiesz? - zdziwił się Rangral - niedaleko jest wybudowana forteca orków. Tam jest na pewno wiele skarbów.
- No, tak, oprócz tego kilkaset tych wrogów.
- E, tam. Przeżyjemy.
- Tak, jasne. Powiemy orkom: zaczekajcie, weźmiemy tylko skarby, zaraz uciekamy, tak?
- Nie!
- To co niby? Jak chcesz pokonać tak wielką armię wroga? - zapytał Darnith.
- Musimy mieć większą drużynę.
- Mniej skarbów dla nas.
- Wcale nie. We dwóch to my nic nie zdziałamy. Jeśli będziemy mieli jeszcze czterech następnych, to damy radę, Darnok.
- Darnith!
- No, Darnith.
- To gdzie idziemy?
- Hmm... - zastanowił się Armani - może do Luyankiego Werpolteropa? albo Vartana?
- A może do Epidosa...?
- Z tego co wiem on jest wariatem.
- No tak, ale może by nam jakoś pomógł. Kto to ten Luyanki?
- Wojownik. A Vartan jest łucznikiem.
- O! Vartan przyda nam się na pewno, więc najpierw do chodźmy do niego. A potem do tego Luyankiego Werpolteropa.
- Dobrze. Chodźmy - powiedział Rangral.
Ruszyli. Przeszli jeszcze kawałek i skręcili na drogę prowadzącą do Dansy. To jest niewielkie miasteczko, w którym mieszkał ten łucznik i drugi wojownik. Miasteczko to liczy około stu tysięcy mieszkańców. Głupio jest, bo sklepy zostały wybudowane na krańcach miasta, gdzie nikt nie mieszka. Dlatego dojazd do pracy jest zły, ponieważ na skrzyżowaniu, które znajduje się niedaleko sklepów, tworzą się gigantyczne korki. Dlatego też zwykle mieszkańcy spóźniają się o pół godziny, czterdzieści minut, a nawet godzinę. Jest jedna ulica prowadząca do sklepów. To jest okropne, mówią mieszkańcy.
Vartan jest typowym łucznikiem. Szkoli się codziennie na strzelnicy. Na szczęście mieszka niedaleko niej, a na tej ulicy, przy której była ta strzelnica, nie tworzyły się korki. Gorzej, że naprzeciw tego budynku jest wielka dziura w murze, przez którą bez problemu mogłaby przejść horda orków. Więc mieszkaniec tej ulicy nigdy nie czuł się dosyć bezpiecznie. Co prawda zawsze dwóch łuczników stoi na warcie, ale to nie jest wystarczające. Jeden szaman orków bez problemu dałby sobie z nimi radę, nawet używając topora, a nie czarów. Na warcie zwykle nie stoi Vartan, bo on wolał się w nocy wyspać a w dzień wiele, wiele ćwiczyć. Bo tylko trening czyni mistrza.
Gdy Vartan wrócił do domu, aby odpocząć, zjawili się dwaj goście.
- Witam, Rangral. A ten to...
- Darnith jestem.
- Aha... ja nazywam się Vartan.
- Witam - powiedział Armani.
- - No, to teraz coś zjemy i pogadamy. Usiądźcie.
Vartan poszedł przygotować jedzonko. Po trzech minutach wrócił. Przyniósł kanapki z serem i pomidorem, po cztery dla każdego.
- A więc... słucham.
- No to tak - zaczął Rangral - chcemy zaatakować fortecę orków. Na pewno tam są skarby, a we dwóch nie damy sobie rady. I chcemy, żebyś nam pomógł.
Vartan zastanowił się.
- Pewnie, że wam pomogę. Nie na darmo tyle ćwiczyłem. Ale... pójdziemy we trzech?
- Nie - odezwał się Darnith - jeszcze musi do nas dołączyć trzech następnych, by mieć jakieś szanse.
- Aha, to kto jeszcze do nas dołączy? macie jakieś pomysły?
- Luyanki - powiedział Rangral.
- Podobno to dobry wojownik... - zaczął Vartan.
- Tak? - zdziwił się Darnith.
- Nom. Podobno pięć orków naraz pokonał bez problemu. Żaden go nawet nie drasnął! jak mamy iść do ich fortecy, Luyanki to na pewno bardzo dobry wybór. Serio.
- Fajnie.
- A... - powiedział Armani - masz, znaczy, znasz kogoś, kto mógłby nam pomóc?
- Nie. Może Werpolterop będzie kogoś znał.
- Dobra, no to zaraz idziemy... - powiedział Darnirh.
- Nie! Znaczy tak, ale najpierw musicie zjeść te kanapki, odpocząć sobie... ja dziś nie pójdę już na trening. Prześpimy się i jutro z rana pójdziemy do Luyankiego. Co wy na to?
- Dobra, dobra, dobra... - mruknął Rangral.
Po tych słowach zaczęli jeść. Darnith zjadł pierwszy. Widocznie był najgłodniejszy. Potem poszli spać. Było dosyć późno i byli zmęczeni.

Ostatnio edytowany przez Darnith (2008-07-31 11:11:56)